Strona korzysta z plików cookie w celu umożliwienia skorzystania z podstawowych funkcji strony takich jak np. nawigacja (istotne cookie), w celu zapamiętania pewnych ustawień (funkcjonalne cookie), w celu analizowania zachowań użytkowników na poszczególnych stronach internetowych (analityczne cookie) oraz zbierania informacji (biznesowe cookie).

Sprawdź Politykę prywatności aby uzyskać więcej informacji.

Integracja sensoryczna (Terapia SI) jest to przetwarzanie wrażeń zmysłowych dokonywana przez mózg w celu wytworzenia reakcji przystosowawczej na wymagania otoczenia, procesem, w którym następuje organizacja docierających do naszego organizmu wrażeń, tak by mogły być wykorzystane w konkretnym, sukcesywnym działaniu.
Wrażenia te związane są z bodźcami sensorycznymi pochodzącymi z otaczającego nas środowiska oraz z naszego organizmu. Przetwarzane są w mózgu,  który porządkuje te informacje, przekształca je, integruje z innymi odpowiednimi wrażeniami, tak by ostateczny rezultat tej aktywności był użyteczny, by stał się odpowiednią reakcją adaptacyjną. W tym procesie informacje płynące ze wszystkich zmysłów są przez mózg segregowane, rozpoznawane, interpretowane, łączone ze sobą i kojarzone z wcześniejszymi doświadczeniami. Adekwatna integracja sensoryczna jest podstawą prawidłowego rozwoju dziecka i to od niej są zależne takie procesy jak: koordynacja ruchowa, praksja, percepcja wzrokowa i słuchowa czy mowa. Nasze układy zmysłowe współdziałają ze sobą, wpływając na siebie i pomagając sobie wzajemnie w wykonywaniu zadań związanych z codziennym funkcjonowaniem. Zarówno niewielkie jak i poważne deficyty percepcyjnego układu zmysłowego mogą wpływać niekorzystnie na naukę szkolną, umiejętność zabawy, zdolności ruchowe czy mowę.


Metoda integracji sensorycznej wykorzystywana jest w pracy z dziećmi, u których zaobserwować można m.in. trudności w zakresie umiejętności ruchowych, umiejętności szkolnych, nadpobudliwości psychoruchowej, nadwrażliwości sensorycznej czy problemów z koncentracją i uwagą. Terapia SI najczęściej przebiega w formie zabawy. Poprzez utrzymywanie równowagi huśtanie się, balansowanie oraz zabawy z piłką. Podczas ćwiczeń układ nerwowy i mózg dziecka uczy się właściwego reagowania na bodźce płynące ze otoczenia jak również integracji bodźców płynących z różnych zmysłów. Jeżeli terapia prowadzona jest systematycznie przez  terapeutę i oparta jest na wieloelementowej diagnozie, po niedługim czasie możemy spodziewać się pozytywnych efektów – znacznej poprawie ulega sprawność fizyczna dziecka, poprawienie jego funkcji słuchowych i wzrokowych funkcjonowanie emocjonalne jak również koncentracja i uwaga wyostrzają się.


Dla kogo SI? Kto powinien skorzystać  z terapii integracji sensorycznej?
Terapia integracji sensorycznej jest przeznaczona dla dzieci, u których pojawiają się objawy zaburzeń w przetwarzaniu informacji zmysłowych płynących z otoczenia. W związku z tym zachowanie dziecka jest nieadekwatne z bodźcami płynącymi otoczenia. Kiedy występują zaburzenia w odbiorze i rozumieniu sygnałów pochodzących ze zmysłów, istnieje możliwość zaburzenia rozwoju, motorycznego, poznawczego jak również społecznego. Diagnoza funkcji sensorycznych zalecana jest dla dzieci zarówno w wieku przedszkolnym jak i szkolnym.

Zwykle skuteczna jest w  leczeniu problemów takich jak:

  • opóźniony rozwój motoryki dużej, np. dzieci mało sprawne ruchowo, mające kłopoty z bieganiem, postawą, 
  • opóźniony rozwój mowy,
  • wzmożone lub obniżone napięcie mięśniowe,
  • zaburzona samoobsługa, np. kłopoty z ubieraniem się, zapinaniem guzików, wiązaniem sznurowadeł,
  • trudności w nabywaniu umiejętności szkolnych, tj. pisanie, czytanie, liczenie,
  • zaburzenia równowagi: dziecko ciągle upada, chwieje się,
  • nadruchliwość,
  • spowolnienie ruchów dziecka,
  • trudności z koncentracją uwagi,
  • nadwrażliwość na bodźce dotykowe, np. czesanie, mycie się, noszenie butów,
  • nieprawidłowe reakcje na ból,
  • problemy emocjonalne. 

Terapia integracji sensorycznej zalecana jest również dla dzieci z zaburzeniami lub chorobami:

  • z problemami w uczeniu się,
  • nadpobudliwość psychoruchowa (ADHD
  • mózgowe porażenie dziecięce,
  • alkoholowy zespół płodowy (FAS),
  • autyzm,
  • zespół Aspergera,
  • choroby o podłożu genetycznym (np. zespół Downa, Reta),
  • niepełnosprawnościami fizycznymi (np. dzieci niedowidzące i niedosłyszące),
  • z zaburzeniami sprzężonymi,
  • urodzonych przedwcześnie lub po terminie,
  • z ciąży o wysokim ryzyku,
  • urodzonych w czasie porodów powikłanych,
  • po pobytach na oddziale intensywnej terapii,